Na jaren van denken en dromen, vertrok ik eind 2016 voor drie maanden naar Nieuw-Zeeland. Niet met een verkering of een vriendin, zoals ik het me had voorgesteld, maar alleen. Onderweg legde ik zo nu en dan mijn belevenissen vast.

Buiten was het grijs en bijna bijna-donker en ze stond met een sproeiapparaat op haar rug de planten in haar voortuin te bewateren. Kilometers lang had ik achter een kleine blauwe kever-met-koffertje-achterop aangetuft, die op een geruststellende manier steeds uit mijn blikveld verdween en weer verscheen op de slingerende weg die me naar het einde van de wereld en een camping met een ‘remarkable coastal panorama’ zou brengen. Tot het kleine autootje op een onbewaakt ogenblik een afslag nam die mij ontging en ik me weer alleen waande op de lange lege weg, omgeven door hoge bomen en dicht begroeid junglegroen.

Charmant

Aan de Lonely Planet lag het niet, die deed zijn best, maar de zuidelijke hemisfeer bleek niet alleen de sterren maar ook mijn toch al aflatende richtingsgevoel op zijn kop te hebben gezet. De wereld eindigde die maandag in Teal Bay, recht aan zee, vlak onder de bejubelde Bay of Islands.

Ze was de enige op straat, in de charmante kleine baai, en een van de weinige permanente bewoners van een plek voornamelijk bevolkt door vakantiehuisbezitters voor wie de zomer duidelijk nog niet was gearriveerd.

Ik hield halt waar de weg overging in zand en water en beschroomd vroeg ik haar de weg. De Puriri Bay Campsite? Oh, ja. Die was nog zeker kilometers verderop, bereikbaar via een onverharde weg en een heuvel waarover ik al lopend al mijn campingspullen zou moeten tillen.

Verdronken

Buiten was het grijs en bijna bijna-donker. Waarom ik mijn tent niet in haar tuin opzette? Of nee, ik kon toch veel beter in haar logeerkamer overnachten? En had ik al wat gegeten? Beschroomd ging ik overstag.

‘Hello, my name is Shona’, zei ze en ging me voor haar huis in. Het rook er naar kinderen die al lang het huis uit waren. Een felle tl-buis verlichtte haar woonkamer waar een grote flatscreentelevisie aan de muur hing. Voor een groot raam stonden naast elkaar twee zwartleren fauteuils die uitzicht op een remarkable coastal panorama.

Shona (71) ontving me als een van haar eigen vier kinderen, schotelde me een vissalade voor en vertelde me aan de keukentafel hoe haar man, een duiker, meer dan een decennium geleden verdronk tijdens het vissen naar kreeften. In de baai waar ze nog altijd dagelijks op uitkijkt. Of ze niet had willen verhuizen? Nee, zei ze zacht maar resoluut. ‘Hier wonen maakt juist dat ik me dichter bij hem voel.’

Huilen

Het was grijs en bijna donker. Voor we gingen slapen, belde Shona een vriendin in het naburige Russell, mijn geplande volgende bestemming, en drukte me vijf minuten later een briefje in de hand met een naam, adres en telefoonnummer erop. Als ik wilde, mocht ik bij haar vrienden Rowena en Terry overnachten. ‘A lovely couple.’ Oh, en neem de coastal route, zei ze. Die is zo mooi.

Het donker werd licht en met een lichte brok in mijn keel zei ik Shona gedag. Ik ging op pad, een zak vol sinaasappels en avocado’s uit eigen tuin op de achterbank. Shona had gelijk. De weg was prachtig, leeg en verlaten en vroeg na 21 minuten en even zoveel bochten om een foto. Opgewekt parkeerde ik de zeeblauwe aan de kant van de weg, om enkele minuten later tot de ontdekking te komen dat deze niet meer wilde starten.

Te verbaasd om in paniek te raken, belde ik Rowena met de mededeling dat ik enige vertraging had opgelopen wegens autopech. En of ze misschien een idee had hoe ik het snelst het probleem van een vermoedelijk lege accu kon oplossen? ‘Wave someone down the road. Most people probably will have some jumping cables in their car’, luidde het advies. ‘And if that doesn’t work, start crying.’

Ukelelerepetitie

Bij de vierde auto was het raak. Michelle en Graidan uit Auckland zetten blijmoedig hun auto en boot aan de kant en doken in de kofferbak voor startkabels. In het half uur dat volgde, met Graidan in en onder mijn auto en de motorkap, bleek onder meer dat er niks mis was met mijn accu, maar dat mijn automatische Toyota Camry beschikt over de gave om zichzelf op slot te doen. Wanneer je de deur open laat staan terwijl je foto’s van het uitzicht staat te maken bijvoorbeeld. Starten wil dan pas weer nadat de automatische deurvergrendeling eraf is gehaald. Beschaamd en opgelucht vervolgde ik mijn route, maar niet voor Michelle haar telefoonnummer op een bonnetje krabbelde. ‘Voor als je nog terugkomt in Auckland, kom gerust op de koffie.’

Eenmaal in Russell aangekomen, trof ik Rowena in opperste haast naast haar huis en mijn auto toen ik deze poogde keurig op haar gazon te parkeren. Goddank, verzuchtte ze, ik was heelhuids aangekomen, ze had net een briefje voor me op de voor- en achterdeur gehangen want sorry, ze moest nu weg naar haar ukelelerepetitie, ze was al laat en ze had ook nog de sleutels van het lokaal, maar joh, waarom rijd je niet mee, dan kun je kijken als je het leuk vindt, en hoe heet je ook alweer, oh ja, Leike. Nou, Leike, stap in, dan gaan we!

Weldoener

En zo stond ik voor ik het wist, middenin Russell, een weldadig kustplaatsje in de Bay of Islands dat meer lijkt op een decor uit een zonovergoten niets-aan-de-hand-zomerfilm dan op een plek waar mensen daadwerkelijk bestaan, in een basisschool waar het Russell Ukelele Orchestra – ooit opgericht omdat een rijke gepensioneerde weldoener de school vijftig ukeleles doneerde – tweemaal weeks repeteert.

Rowena stoof gehaast haar auto uit, drukte me lachend een tas vol bladmuziek onder de arm en haastte zich mij aan haar medebandleden te introduceren. ‘Hello everyone, this is Leike, my new friend. I’ve just met her. She’s needed help and now she’s watching our ukelele rehearsel.’ Waarna vol goede moed Mustang Sally werd ingezet.

Buiten was bijna-bijna donker en ondergaande zonnig en ik was welgeteld twee dagen onderweg sinds mijn vertrek uit Auckland.